„Cóż więc mamy czynić” W centrum liturgii Słowa postawione zostaje pytanie skierowane do Jana Chrzciciela. Szczególnie zwraca uwagę jego odpowiedź. Jan nie uważa siebie za autorytet, lecz natychmiast przenosi uwagę na Jezusa Chrystusa. Prorok przedstawia Jego obraz jako przychodzącego z mocą, mając świadomość tego, że Mesjasz jest wymagający. Przygotowując drogę Panu przedstawia wymagania moralne opierające się na Bożej sprawiedliwości i miłości, które staną w centrum Jezusowego nauczania. Przybywający ma rzucić ogień na ziemię, by stopić lody naszej obojętności pragnąc byśmy zapalili się Jego miłością. Oburzenie Jana ma skruszyć płytki charakter pobożności i dewocyjność wiary ówczesnych wierzących. Prorok ostrzega, że nie ma miejsca na kompromisy ani połowiczne decyzje – postawa chrześcijanina, w której nie pali go choćby odrobinę Ewangeliczny ogień, w której kieruje się wyłącznie obojętnością, przyjemnością, tolerancją i pragnieniem „świętego spokoju” naraża go na nieszczęście, niespełnienie i niebezpieczeństwo.
„Cóż więc mamy czynić?” Pytanie zostaje zadane przez tych, którzy nie znali Chrystusa. Współczesny chrześcijanin mówiąc do tych, którzy nie znają Chrystusa często nie zostaje wysłuchany i zrozumiany. Wskazówką jest postawa Jana Chrzciciela, który zawsze wskazuje na Chrystusa – słowem i czynem. „Cóż więc mamy czynić?” Wskazywać na Chrystusa nie tylko słowem, ale przede wszystkim czynem wynikającym z głębokiej relacji z Bogiem. Jan był wiarygodny, ponieważ sam był zżyty z Nim w miłości. Prorok pokazuje drogę miłości: „kto ma dwie suknie, niech jedną da temu, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni”; drogę sprawiedliwości: „nie pobierajcie nic więcej ponad to, ile wam wyznaczono”; oraz drogę unikania przemocy: „nad nikim się nie znęcajcie i nikogo nie uciskajcie”. Głos Jana jest podobny do proroctw Starego Testamentu nawołujących do odrzucenia egoizmu i powierzchowności, który jednak łączy się z Dobrą Nowiną o nadchodzącym Jezusie. On będąc coraz bliżej chce poddawać nas działaniu wypalającej miłości Ducha Świętego, którego moc uzdalnia nas do przekraczania samych siebie w kroczeniu za Jezusem, często po pustynnych terenach naszego życia – „(…) ponieważ złoto oczyszcza się w ogniu, a ludzi wybranych – w piecu upokorzeń. Zawierz Panu, a On cię podtrzyma, wyprostuj swoje drogi i Jemu ufaj” (Syr 2, 5-6)
Gaudete – radujcie się! Przyjęcie słów Chrystusa pozwala odnaleźć pokój serca, który przemienia lęk w ufność a smutek w radość! Prorok Sofoniasz w swej krótkiej księdze z jednej strony opisuje sąd Boży dla niesprawiedliwych a z drugiej nadzieję „ubogich Pana”, wypełniających Wolę Bożą. Proroctwo to prawdopodobnie wygłoszone zostało w odbudowanej Świątyni Jerozolimskiej, która była znakiem Obecności Bożej i Jego opieki wśród Izraelitów. „Ubodzy” przebywający w płodnym łonie Pana (zwrot „pośród Ciebie” w języku hebrajskim oznacza dosłownie „w twych wnętrznościach”) wydają owoc Pana w postaci jedności, radości i pokoju nawet w ucisku. Proroctwo Sofoniasza ma szczególny wydźwięk z powodu nadchodzącego przesiedlenia babilońskiego i zburzenia Jerozolimy. Trwanie w modlitwie obecności Boga spowoduje, że „z weselem czerpać będziecie wodę ze zdrojów zbawienia” (Iż 12, 3). Również Święty Paweł w liście do Filipian ukazuje bezpieczeństwo i radość wypływającą z trwania w nieustannej modlitwie obecności: „Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się! (…) O nic się już zbytnio nie troskajcie (…) Pokój Boży będzie strzegł waszych serc”. Chrześcijanin żyjąc nadzieją zmartwychwstania, doświadczając pokoju serca i wypływającej z niego radości jest wezwany do siania nasion nadziei. Podczas Rorat niesiemy światło nadziei oczekując przychodzącego Pana. Niesiemy światło Chrystusa, który pragnie byśmy rozświetlali świat pogrążony w ciemnościach beznadziei i smutku. Adwent to radosny czas oczekiwania, w którym przypominamy sobie, że nie możemy jako chrześcijanie do smutku dodawać smutku, gdyż On jest z nami…